Josip Broz Tito, ish-lideri jugosllav, vdiq më 4 maj 1980 në Lubjanë, pas një beteje 122-ditore me një sëmundje të shkaktuar nga bllokimi i arterieve të gjakut në këmbën e majtë.
Para vdekjes së tij, Tito kishte idenë se donte të varrosej si Franklin Roosevelt. Kjo pasi gjatë vizitës së tij në shtëpinë e familjes Roosevelt, shprehu admirimin e tij për thjeshtësinë e varrosjes së një burrështetasi amerikan, nga më të rëndësishëm liderë botërorë të shëkullit të 20-të.
Ai tha se edhe ai do të donte të prehej në qendër të kopshtit të tij me lule dhe në një sarkofag prej mermeri të bardhë, mbi të cilin do të kishte vetëm një mbishkrim të përmbledhur që përmbante vetëm emrin, mbiemrin dhe pseudonimin e tij, si dhe vitet e lindjes dhe të vdekjes. Dhe kështu u bë.
Kopshti i luleve i Presidentit Roosevelt u “kopjua” simbolikisht në Beograd, në një ndërtesë të quajtur Shtëpia e Luleve, e cila përfshin një kopsht privat presidencial plot me lule dhe bimë të ndryshme. Që Tito, si homologu i tij amerikan, të mund të pushonte nën qiellin e hapur, ishte projektuar me kujdes që sarkofagu me eshtrat e tij të vendosej direkt nën tavanin e xhamtë në Shtëpinë e Luleve.
Në vetëm shtatëdhjetë e dy orë, që ishte në dispozicion, u desh të betonohej një sipërfaqe prej 200 metrash katrorë, brenda së cilës do të kishte një varr, një vend për paradë dhe tribuna për disa qindra të ftuar të rangut të lartë nga e gjithë bota.
Pavarësisht afatit jashtëzakonisht të shkurtër dhe rraskapitjes, gjithçka u përfundua në kohë – në mëngjesin e hershëm të 8 majit 1980.
Arkivoli me mbetjet mortore të Titos, i cili mbërriti nga Lubjana në Beograd tre ditë më parë, u nxor nga varri, u mbulua me një maskë bakri dhe u ul përsëri në fund. Mbi arkivol u vendos një pllakë betoni dhe vetëm atëherë u vendos mbi të mermeri, me peshë të pabesueshme nëntë tonësh.
Kështu, vetëm në orët e vona të mbrëmjes, më 8 maj 1980, në prani të vetëm pak njerëzve, përfundoi përfundimisht varrimi i Titos. /tesheshi.com/
