TEL AVIV, 7 tetor /ATSH-ANSA/ – Ka kaluar një vit që nga ai mëngjes, kur në të gjitha televizionet e botës pamjet e terroristëve në kamionçina që gjuanin me breshëri pa dallim mbi civilët në rrugë dukej se vinin nga një qytet fatkeq arab i sulmuar nga ISIS.
Një moment fillestar konfuzioni, më pas televizionet koordinuan: vendi ishte Sderot, një qytet izraelit afër kufirit me Gazën, i banuar kryesisht nga hebrenj me origjinë nga Maroku, Rumania, Rusia dhe Kurdistani.
Ekonomia është në alarm të kuq, turizmi nuk është më, të rinjtë janë në batalionet që luftojnë në Gaza dhe në kufirin me Libanin.
Shumë banorë, mijëra, janë larguar nga shteti hebre, duke zgjedhur të kthehen për të jetuar në Evropë, në vendet ku kanë edhe shtetësinë. Shumë të tjerë po mendojnë për këtë.
Por, shumica nuk do të dinin ku të shkonin, veçanërisht ata 900 000, me fëmijët, nipërit dhe mbesat e tyre, të cilët mbërritën në Izrael pas vitit 1948, pasi u dëbuan nga vendet arabe dhe Irani.
Tani që po afron koha e ceremonive të përkujtimit të viktimave të 7 tetorit, atmosfera duket se po errësohet dita-ditës në Izrael, madje edhe në qytetin që nuk fle kurrë, në Miamin e Mesdheut: Tel Avivi vazhdon me festat e tij në plazh, me pije në breg të detit, por duket më shumë një formë e rezistencës së nevojshme sesa spontane.
Sapo flisni individualisht me dikë, të çdo moshe, shfaqet kriza e një popullate të tërë. Atë mëngjes sirenat e sulmit ajror filluan të bien rreth orës 06:30.
Raketat u lëshuan me breshëri nga Gaza drejt Izraelit jugor. Pothuajse në të njëjtën kohë, mijëra militantë fondamentalistë nga Hamasi, Xhihadi Islamik dhe civilët palestinezë zbritën me tufa në Izrael me makina, motoçikleta, furgona, kamionçina dhe paragliderë.
Duke bërtitur ”Allahu akbar” në çdo hap, duke rrëzuar mburojën superteknologjike të vendosur nga Izraeli në kufi me granata dhe RPG. Gjashtë mijë dhe jo 3 000, siç besonte shërbimi sekret deri në muajin e kaluar, zbritën në kibuci dhe vendbanimet jugore, disa vetëm disa qindra metra larg kufirit me Rripin.
Një ushtri fondamentalistësh me një arsenal të madh armësh.
Gazetarët palestinezë që Hamasi solli me vete, dokumentuan me kamerat e tyre kapjen e bazave ushtarake, sulmet dhe nxitimin drejt territorit armik.
Terroristët më me përvojë filmuan çdo veprim të vetëm drejtpërdrejt me kamerat Go-Pro, të tjerët me telefona celularë: çdo masakër u postua menjëherë për ta parë bota.
Izraeli u fundos në kaos.
Ushtria, policia, personeli i sigurimit nuk mbërrinin në vendet nën sulm për orë të gjata, madje edhe ditë në disa zona. Edhe sot, arsyeja e mungesës së koordinimit të menjëhershëm në reagimin ndaj sulmit mbetet e paqartë. Milicët kishin mjaft kohë për të kryer masakrën e planifikuar prej vitesh nga Yahya Sinwar dhe Mohammed Deif.
Ata morën ushqim nga frigoriferët e viktimave të tyre, përdornin tualetet e tyre, përdhunuan gra dhe vajza të reja, duke i vrarë në fund me një të shtënë në pjesën e pasme të kokës. Ata qëlluan të moshuar në fytyrë, vranë baballarë dhe nëna në sy të fëmijëve të tyre, gjyshërit në sy të nipërve, therën foshnjat në krevate fëmijësh.
Ushtria, duke humbur fytyrën dhe duke dështuar në mandatin e saj për të mbrojtur izraelitët (së bashku me shërbimin sekret, policinë dhe qeverinë), arriti në disa kibuci pas një dite.
Në festivalin e muzikës Nova, në pyllin me eukalipte pranë kibucit Beeri, u masakruan më shumë se 350 të rinj.
Shpëtimtarët e parë gjetën grumbuj kufomash, gra të dhunuara dhe më pas të djegura, të mbetura me këmbët e hapura për t’u shpërfytyruar./ a.jor.
